Ασ σκεφτούμε όλοι μαζί τί είναι η έννοια του διαλόγου, και με ποιον τρόπο μπορούμε μέσω του διαλόγου να επιλύσουμε τις αντιπαραθέσεις μας.
Διάλογος σύμφωνα με το λεξικό είναι η συζήτηση ανάμεσα σε δύο ή περισσότερα άτομα (για επίλυση προβλημάτων, ανταλλαγή πληροφοριών κτλ). Καμία λοιπόν σχέση με αυτό που παρατηρούμε σε πολλά πανεπιστήμια. Ή τουλάχιστον στο δικό μου. Απουσία σεβασμού στον ομιλητή, φτυσίματα, χαρτάκια, γιουχαίσματα, και πολλές φορές και συνδρομή άλλων ατόμων για δημιουργία κλίματος εκβιασμού, ούτως ώστε ο ομιλητής, φοβούμενος το επερχόμενο <<ξύλο>>, να κρατάει τελικά το στόμα του κλειστό, τουλάχιστον για θέματα που θα θίγαν τους αντιπάλους του... Γιατί τελικά αυτό καταφέρνουν, να μη γίνουν συνομιλητές, αλλά αντίπαλοι... Διάλογος δεν υπάρχει ούτε με το υπουργείο παιδείας, εφόσον για κάθε απόφαση που βγαίνει εμείς σχηματίζουμε ευθύς αμέσως αρνητική άποψη χωρίς καν να μπούμε στον κόπο να εξετάσουμε τις προτάσεις και τα επιχειρήματά του, χωρίς καν να προτείνουμε τις βελτιώσεις πάνω στα νέα νομοσχέδια, χωρίς καν να μπαίνουμε στον κόπο να διαβάσουμε το νέο νομοσχέδιο. Απλά ακούμε τις κινδυνολογίες των άλλων και το απορρίπτουμε. Να ένας λόγος λοιπόν που μένουμε στάσιμοι...
Ας συλλογιστούμε τώρα πως ένας ορθός διάλογος θα έφτανε σε συμπέρασμα. Καταρχάς, ο κάθε ομιλητής ακούει με προσοχή τον άλλο, συνεπώς έχει πλήρη γνώση των απόψεων του συνομιλητή του καθώς και των επιχειρημάτων που τα συνοδεύουν. Ένα ενδεχόμενο είναι να πιστεί ο ένας για τις απόψεις του άλλου και να υποχωρήσει, οπότε λήγει ο διάλογος. Αν κανείς δεν πιστεί, αρχίζει ο δεύτερος γύρος, όπου αναδιαμορφώνοντας τα επιχειρήματα έχουμε ξανά την ίδια διαδικασία. Πιθανόν τότε να φτάσουμε σε ένα συμπέρασμα, πιθανόν όμως και να μη φτάσουμε, αλλά απλά ο κάθε ομιλητής να εμμένει στην άποψή του. Αυτός ο διάλογος μεταξύ κωφών δεν είναι απαραίτητο να προέρχεται από κακή ποιότητα του διαλόγου. Μπορεί να είναι φυσική απόρροια του γεγονότος ότι ο κάθε ομιλητής πράγματι εμμένει στην άποψή του γιατί τα επιχειρήματά του αρκούν για να πείσουν τον ίδια αλλά τα επιχειρήματα του συνομιλητή του δεν αρκούν για να του αλλάξουν γνώμη, όσες φορές κι αν τα άκουσε.
Τί γίνεται λοιπόν σε αυτήν την περίπτωση, ποιος θα επικρατήσει; Αφού ο διάλογος δεν έφερε αποτέλεσμα... Μήπως θα πλακωθούν στο ξύλο να δούμε ποιος δέρνει πιο καλά; Όχι στη δική μας δημοκρατική κοινωνία... Αυτό είναι φασισμός, να επιμένεις δογματικά στην άποψή σου και να θέλεις ο άλλος να την συμμεριστεί με τη βία. Γενικά εδώ υπάρχει ένα κενό, δηλαδή μια αδυναμία δημοκρατικής επίλυσης των διαφορών. Τί σημαίνει όμως αυτό, ότι θα στραφούμε στη βία; Στην περίπτωση του υπουργείου παιδείας για τα νέα νομοσχέδια, το αποτέλεσμα ασυνεννοησίας θα ήταν να περάσει το νομοσχέδιο. Ωραία, δηλαδή ο πιο ισχυρός σε τέτοιες περιπτώσεις θεωρητικά επιβάλλει την άποψη του. Φασισμός θα πει κανείς... Και δε μου λες, όμως, ποιος τον έβγαλε εκεί πάνω που είναι; Εμείς δεν τον βγάλαμε; Αν δε μας αρέσει, ας μην τον ψηφίσουμε στις επόμενες εκλογές. Θα μου πεις, δεν είναι στο χέρι μας , γιατί το πανεπιστήμιο αποτελείται από 5000 άτομα που δεν αρκούν να βγάλουν υπουργό. Θα σου πω εγώ ότι το νομοσχέδιο αφορά όλα τα πανεπιστήμια της χώρας, και επομένως όλους τους πτυχιούχους, οι οποίοι σαν αριθμός αρκούν να βγάλουν κυβέρνηση. Κι αν δεν αρκούν, είναι στο χέρι τους να κάνουν διάλογο με τους συμπολίτες τους, και αν η ίδια η κοινωνία αποδοκιμάσει την κυβέρνηση, ας μην την ψηφίσει. Φασισμός λοιπόν δεν υπάρχει πλήρως από την πλευρά της κυβέρνησης. Ας εξετάσουμε τώρα τον άλλο τρόπο αντιμετώπισης των γεγονότων: η κατάληψη.... Μια από τις πιο ακραίες εκδηλώσεις του φασισμού, από τις πιο αυτοκαταστροφικές στις μέρεις μας...
Αν λοιπόν το υπουργείο παιδείας δεν πιστεί για την ορθότητα των φοιτητικών και γενικότερα των πανεπιστημιακών απόψεων, μια λύση είναι η κατάληψη.Να κλείσουμε τη σχολή δηλαδή και να μην επιτρέπουμε την είσοδο σε κανέναν ( ούτε σε φορτηγά της λέσχης που φέρνουν το φαγητό, ούτε σε καθηγητές για να πάρουν τα πράγματα που ξεχάσανε, ούτε σε κανέναν άλλο άσχετο) ΜΕΧΡΙ ΝΑ ΑΛΛΑΞΕΙ ΓΝΩΜΗ ΤΟ ΥΠΟΥΡΓΕΙΟ. Αυτό όμως δε γίνεται, αλλά απλά κλείνει τυπικά με λουκέτο η σχολή, και όποιος θέλει μπαίνει από την πίσω πόρτα. Συγχαρητήρια, και στις 12 τρώμε το φαγητό της λέσχης να το γιορτάσουμε. Επανάσταση εκ του ασφαλούς κάνει και η κουτσή Μαρία. Το θέμα είναι ότι δεν μπορεί να φέρει κανένα αποτέλεσμα, γιατί δεν έχει πια αυτή τη μαγεία της κατάληψης του πολυτεχνείου. Αυτή χάθηκε λίγα χρόνια μετά, που αρχίσανε όλοι να πιπιλάνε την ίδια καραμέλα. Εφευρέθηκε ένα φάρμακο, ξαφνικά βγήκαν 100 παραλλαγές, είπε ένας ένα καλό ανέκδοτο, όλοι το λέμε σε κάθε μας συζήτηση... Δεν πάμε έτσι μπροστά... Αμ το άλλο; <<Κατάληψη για 3 μέρες!>> Τι ναι αυτά βρε; Αυτό είναι κατάληψη; Να κλείνεσαι στο καβούκι σου για 3 μέρες, είτε ικανοποιηθούν τα αιτήματά σου είτε όχι; Ποιος λαμβάνει στα σοβαρά υπόψιν του μια τέτοια κατάληψη; Εγώ πάντως, όχι... Εν τω μεταξύ, έχει γίνει πια τόσο καραμέλα που ούτε εξάμηνα δεν χάνονται... Κανονικά, για να αποφασίσει μια σχολή κατάληψη, θα έπρεπε να έχει φτάσει σε αδιέξοδο, να μη μπορεί να κάνει τίποτε άλλο να επιλύσει τις διαφορές της, και γι αυτό να στραφεί στον παράνομο φασισμό. Όμως, το περίεργο είναι ότι φτάνει σε αδιέξοδο και μια, και δυο , και τρεις φορές το χρόνο. Αλήθεια, τί γινόταν πριν την ύπαρξη της κατάληψης; Ήταν στ' αλήθεια τόσα πολλά τα προβλήματα τότε;
Επειδή σε κάθε πρόβλημά μας στρεφόμαστε στην κατάληψη, επειδή έχει γίνει ένα με την καθημερινότητά μας, δεν μπορούν να χάνονται πια εξάμηνα και να γίνονται το επόμενο έτος που θα έπρεπε να συμβεί κανονικά. Απλά η εξεταστική θα πάει τον Ιούνιο ή το Σεπτέμβριο.Μπράβο, αφενός δεν διδαχτήκαμε τα μαθήματα, αφετέρου δε θα τα διδαχτούμε και ποτέ. Ουσιαστικά καταφέραμε να κάνουμε την κατάληψη να εγγυάται τη ΜΗ ποιότητα των σπουδών μας, ενώ θα μπορούσαμε εάν τη χρησιμοποιούσαμε πιο σπάνια και στην αληθινή της έννοια, να εξασφαλίσουμε και τις σπουδές μας αλλά και τις μέλλουσες γενιές, με μόνη δαπάνη το χρόνο που θα δαπανούσαμε για να αναπληρώσουμε τα εξάμηνά μας. Τι να κάνουμε, κάθε αγώνας απαιτεί θυσίες. Με την τωρινή στάση μας, όμως, υποβαθμίζουμε την έννοια της εκπαίδευσης, το μέλλον μας, το μέλλον του τόπου μας. Θα μου πείτε, έγινε για το καλό των επόμενων... Όσο υπάρχουν δάσκαλοι, θα βγαίνουν μαθητάδες... Αν όμως δεν γίνουμε εμείς οι δάσκαλοι, αν δεν μάθουμε την τέχνη μας, από που να ξεφυτρώσουν οι μαθητάδες;;;;
Κλείνοντας, θέλω επίσης να θίξω, φέροντας ως παράδειγμα τις κινητοποιήσεις των φοιτητών στο Λονδίνο, πως ακόμα και η κατάληψη δεν μπορεί να φέρει πάντα το αποτέλεσμα, ακόμα κι όταν υφίστανται αντιδράσεις από τα ίδια τα μέλη της κυβέρνησης... Τέλοσπαντων, πολλά είπα... Τροφή για σκέψη είναι όλα αυτά... Μπορεί να έχω λάθος απόψεις για πολλούς, μπορεί να έχω και σωστές για άλλους τόσους. Η έννοια της σωστής άποψης πάντως, είναι έννοια σχετική, οπότε feel free to neglect my opinion...
